Ξεκίνησα από Κισινάου για τα σύνορα της Τρανσνίστρια. Η Τρανσνίστρια είναι μια λωρίδα καταλυμμένης γης στη Μολδαβία που δημιουργήθηκε μετά την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Το 1992 μετά αφού δημιουργήθηκαν επεισόδια, το μικρό αυτό κρατίδιο ανακήρυξε την ανεξαρτησία του χωρίς όμως επιτυχία, διότι δεν αναγνωρίζεται από τον δυτικό πολιτισμό και τα Ηνωμένα Έθνη, παρά μόνο από την Ρωσία.
Στην Τρανσνίστρια μπορείς να εξασφαλίσεις πάσο στα σύνορα για 10 μόνο ώρες και μπορείς να το ανανεώσεις για άλλες 24 ώρες εάν μεταβείς σε ένα αστυνομικό τμήμα στην πρωτεύουσα και κάνεις την ανάλογη αίτηση.
Κανονικά δεν υπάρχει κάποιο κόστος για αυτή τη μετάβαση απ’ ότι διάβαζα και είχα ενημερωθεί από το ίντερνετ. Όταν έφτασα στα σύνορα και πέρασα το Μολδαβικό σημείο ελέγχου ένιωσα ότι άλλαζα εποχή. Κάποιες δεκαετίες πίσω ίσως, αφού δεξιά και αριστερά του δρόμου υπήρχαν επανδρωμένα χαρακώματα και άρματα μάχης, όπως και πολλοί ένοπλοι στρατιώτες να περιφέρονται. Στο κτίριο των συνόρων το επιβλητικό σφυροδρέπανο έκλεβε τις εντυπώσεις και δεν μπορούσε παρά να τραβήξει το βλέμμα μου, το οποίο και έμεινε εκεί για ώρα όσο περίμενα στην ουρά.
Μού είπαν ότι έπρεπε να βγάλω ασφάλεια η οποία θα κόστιζε €30. Εγώ αρνήθηκα να πληρώσω αυτό το υπέρογκο ποσό για 10 ώρες που θα ξόδευα μέσα σε ένα μικροσκοπικό κρατίδιο απλά για να περάσω απέναντι στη Ουκρανία. Άρχισα να μαζεύω τα χαρτιά μου για να γυρίσω πίσω. Ο υπάλληλος κατ' ευθείαν έριξε την τιμή στα €20, που και πάλι ήταν υπερβολικά πολλά, αν αναλογιστεί κανείς ότι το λεωφορείο από το Κισινάου στην Τιρασπόλη κοστίζει μόνο €3.
Ήμουν αποφασισμένος ότι δεν θα πληρώσω κανένα χρηματικό ποσό για διεφθαρμένους υπαλλήλους συνόρων. Όσο και να ήθελα να δω την μικρή αυτή “χώρα” η οποία έμεινε κάποιες δεκαετίες πίσω, πιστεύοντας ακόμα στο κομουνιστικό όνειρο, δεν θα έδινα τροφή στη άσκηση διαφθοράς των συνόρων και συνεπώς να χαλάσω και την πιάτσα για άλλους ταξιδιώτες χαμηλού μπάτζετ.
Ξεκίνησα την μηχανή και γύρισα πίσω. Σε μια ωρίτσα είχα φτάσει στα επόμενα σύνορα στο Νοτιοανατολικό άκρο της Μολδαβίας που συνδέονταν με Ουκρανία.
Με το που πέρασα το σημείο ελέγχου της Μολδαβίας ο δρόμος άρχισε να μοιάζει σαν βομβαρδισμένο τοπίο.
Οι λακκούβες στο οδόστρωμα ήταν τόσο μεγάλες που άνετα χωρούσε όλη η μηχανή μέσα. Δεν ήταν μια και δυο. Σιγά σιγά και με προσεκτικούς ελιγμούς απέφυγα τις τεράστιες λακκούβες και έφτασα στο Ουκρανικό σύνορο.
Μου έκαναν την ερώτηση αν είμαι Άραβας. Τα γένια μου που είχε αρχίσει να μεγαλώνει, μαζί με το μελαχρινό μου δέρμα τους κίνησε την περιέργεια.
Κήπερ… απάντησα με χαμόγελο και του έδωσα το διαβατήριο.
Έπαιξαν όλες οι ερωτήσεις που θα μπορούσαν να μου κάνουν,
Που πάω, αν είμαι μόνος, αν έχω λεφτά, που θα μείνω, γιατί ταξιδεύω μόνος και πόσο καιρό ταξιδεύω.
Αφού έγινε ο απαραίτητος έλεγχος έπρεπε να πάω να εκδώσω ασφάλεια για την Ουκρανία.
Συνοδεία μου ένας νεαρός ένοπλος στρατιώτης με το Καλάσνικοφ να κρέμεται στον ώμο του γεμάτο και οπλισμένο.
Ο νεαρός αυτός με οδήγησε στο μικρό λυόμενο σπιτάκι για έκδοση ασφάλειας περίπου εκατό μέτρα παρακάτω.
Με ρώτησε ξανά γιατί είμαι εκεί με τα λίγα σπαστά αγγλικά του.
Του απάντησα με λίγες λέξεις. Ukraine beautiful country.
Δεν έδειξε να αντιλαμβάνεται τον λόγο μιας και η Ουκρανία είναι σε εμπόλεμη κατάσταση με την Ρωσία, στα ανατολικά της χώρας και ίσως για αυτόν να ήταν παράξενο που κάποιος ταξιδεύει μόνος σε μια χώρα με πόλεμο.
Μαζί μου είχα μόνo €10 σε Μολδαβικό συνάλλαγμα και την πιστωτική μου κάρτα.
Η ασφάλεια κόστισε €9 για 15 μέρες και ευτυχώς ήταν αρκετά τα μετρητά μου, γιατί μέσα στο λυόμενο με το σάπιο γραφείο και τις γεμάτες από υγρασία αποδείξεις που έβγαζε χειρόγραφα ο υπάλληλος, δεν είχε μηχανή για κάρτα. Κάτι που δεν είχα υπολογίσει.
Αφού πήγαμε πίσω στο σημείο ελέγχου με τον συνοδό μου, ανακάλυψα ότι έπρεπε να περάσω από μια ακόμη διαδικασία ανάκρισης. Το διαβατήριο μου το είχε μια γυναίκα αξιωματικός και κατευθείαν με ρώτησε αν είχα τα απαιτούμενα χρήματα για να ταξιδέψω στην χώρα.
Το πορτοφόλι μου ήταν άδειο από μετρητά μιας και τα έδωσα για το ασφαλιστήριο της μηχανής.
Της είπα ότι έχω την πιστωτική μου ή οποία έχει ένα ποσό αρκετό για την χώρα.
Δεν ήθελε να το δεχτεί σαν αποδειχτικό στοιχείο, λέγοντας μου ότι χρειάζομαι το ποσό των €2000 για να μπορούν να με αφήσουν να μπω.
Εγώ γέλασα, και της είπα ότι έχω βγάλει ασφάλεια για μόνο 15 μέρες και δεν είναι λογικό το πόσο για τόσο μικρό διάστημα σε μια χώρα με την οικονομία της Ουκρανίας.
Δεν είχα καμιά διάθεση να δείξω το λογαριασμό μου στα σύνορα. Έτσι τους είπα ότι το ποσό αυτό υπάρχει στην Κύπρο και είναι διαθέσιμο μόνο με εντολή και διάφορα τέτοια μπας και την γλιτώσω.
Το μάτι μου έπεσε σε μια φυλλάδα εκστρατείας για την καταπολέμηση διαφθοράς στα σύνορα το οποίο είχε και μια γραμμή τηλεφώνου, όπου θα μπορούσε κάποιος να καταγγείλει μια κατάσταση.
Με μια σχετικά αργή κίνηση για να προλάβουν να με δουν οι διάφοροι αξιωματικοί που ήταν εκεί, άπλωσα το χέρι μου και το πήρα. Έκανα ότι το διαβάζω και το έβαλα στη μέσα τσέπη του μπουφάν μου.
Δεν ξέρω αν έπαιξε ρόλο αυτή η κίνηση αλλά 15 λεπτά μετά είχα πάρει τη σφραγίδα και ήμουν έτοιμος να συνεχίσω το ταξίδι μου στην Ουκρανία.
Η διαδικασία αυτή διήρκησε περίπου τρεις ώρες κάνοντας το σύνορο της Ουκρανίας το πιο χρονοβόρο και πιο δύσκολο στο ταξίδι μέχρι στιγμής.
Εξήντα βασανιστικά, αργά χιλιόμετρα μέχρι την Οδέσσα. Ο δρόμος κακός, οι λακκούβες εκατοντάδες, το φόρτωμα πολύ και τα σλάλομ να δίνουν ρέστα. Η διαδρομή δεν μου έδωσε την ευκαιρία να βαρεθώ. Συνέχεια στη τσίτα να μην πέφτω μέσα στις λακκούβες.
Τα σκληροτράχηλα LADA που με προσπερνούσαν με ταχύτητα και περνούσαν πάνω από τις λακκούβες με τον πιο άτσαλο τρόπο, σου έδιναν την εντύπωση ότι θα φύγουν πόρτες και προφυλακτήρες από πάνω τους ανά πάσα στιγμή, μου έκαναν τη διαδρομή λίγο πιο ευχάριστη αφού μου έδιναν μικρές δώσεις γέλιου κάθε τόσο.
Μου πήρε 2 ώρες για αυτά τα 60 χιλιόμετρα και πέρασα από 2 σημεία ελέγχου με στρατό.
Στο κάθε σημείο έδινα ένα χειρόγραφο χαρτάκι από σκισμένο τετράδιο που πήρα από το προηγούμενο και έπαιρνα ένα άλλο.
Έφτασα επιτέλους στην Οδέσσα…